Mijn baas ging onlangs een weekje naar New York. En wat doe je dan? Vragen of ze Hostess Fruit Pies voor je meeneemt. Niet omdat dat nou de grootste delicatesse is die ze in the big apple verkopen, maar omdat ik ze dan eindelijk van mijn lijstje af zou kunnen strepen.
De fruit pies zijn eigenlijk niets meer dan een laagje taartdeeg gevuld met een fruitvulling. Letterlijk een taartje, maar dan zodanig gemaakt dat hij uit het vuistje te eten is.
Ik kreeg twee smaken te proeven, namelijk Cherry en Apple en probeerde ze allebei tegelijk. De bereidingswijze is simpel: haal het taartje uit het doosje, leg op een servetje op een bord en doe in de magnetron. Volgens het doosje zou 10-15 seconden voldoende zijn om ze warm te krijgen, ik had er 40 seconden voor nodig.
De smaak van de taartjes is vooral zoet. Heel. Erg. Zoet. Het deeg is zoet, de vulling is zoet en er zit een zoet glazuur over het geheel. Ik ben een onwijze zoetekauw maar ik vond deze toch wat heftig. Wel vond ik dat de appelversie minder zoet was.
Mijn favoriet was de kersenvariant, wat ik van tevoren niet had verwacht. De appelversie heeft ergens een bittere nasmaak die ik niet goed kan plaatsen. De kersenversie was mierzoet maar had geen vreemde bijsmaak of andere stoorzenders. De textuur van het deeg vond ik trouwens erg lekker. Kruimelig maar niet zo dat je kleding gelijk helemaal onder zit, knapperig maar niet te hard en stevig genoeg om steun te geven aan de vulling.
Ik ben blij dat deze van mijn lijstje af kan. Dit is de eerste keer dat ik het niet terecht vind dat een gerecht zijn weg heeft gevonden naar deze lijst. Ik kan duizenden dingen bedenken die lekkerder zijn of die het meer waard zijn om moeite voor te doen. Maar ik moet wel zeggen: als deze lijst er niet was geweest, zou ik dit nooit gegeten hebben. En dat is dan ook weer wat waard.
Op naar de volgende van de lijst!
