Anne Wil is een Nederlandse studente die een jaar leeft en studeert in Japan. Ze heeft een blog met allerlei heerlijke Japanse recepten, dus als je hier interesse in hebt raad ik je aan om zeker eens op haar blog te kijken.
In de envelop die ik van Anne Wil kreeg, zaten 2 soorten umeboshi. De ingemaakte versie (umezuke) en de gedroogde versie (umeboshi). Op het briefje in de envelop schreef ze dat je er het beste bijvoorbeeld een mayonaiseachtige saus mee kan maken. Dat is niet gebeurd.
Umeboshi zijn ingemaakte en gedroogde ume’s, familie van de abrikoos. Toch worden ze vaak pruimen genoemd. Ik snap dat wel, want ze lijken er behoorlijk op. Bij het ruiken aan de umeboshi rook ik ook niet meer dan doorsnee gedroogde pruimen. Dat was dus de smaak die ik verwachtte. Leuk om er maar weer eens achter de komen dat je zoet en zuur niet kan ruiken, want dat is precies hoe de umeboshi smaken. Intens zout, intens zuur en met de smaak van pruimen er door. Ik vond ze heerlijk.
Waarom ik er dan geen saus mee heb gemaakt? Ze waren al op voor ik daar aan toe kwam. Ik heb ze allemaal, zowel de gedroogde als de ingemaakte, uit het vuistje opgegeten. Blijkbaar houd ik wel van zoutzure pruimen. Weer iets geleerd.
Wil je ze toch eten bij iets anders? Als je de pit er uit haalt en ze verstopt in een bolletje rijst, schijnen ze heerlijk te zijn. Ze worden ook gebruikt als smaakmaker in allerlei gerechten.
Mocht je nu geen connecties in Japan hebben, maak je dan geen zorgen. Je kan de umeboshi gewoon kopen bij de toko. Dat had ik ook kunnen doen, maar ik vond dit gewoon veel leuker. Dankjewel Anne Wil!
